DOESCHKA

‘Hé Spaendonck! Ik geniet van je muziek!’ Aan die woorden van de maandagavond overleden schrijfster Doeschka Meijsing moest ik meteen denken toen ik de typering van haar uitgeefster Annette Portegies las: ‘Doeschka Meijsing verborg een diepe kwetsbaarheid achter een superieure vorm van ironie, zowel in haar werk als in haar leven.’ Ze blafte ze me bars toe, die paar woorden, en toch was de boodschap zo vriendelijk. Lief zelfs: Geerten had haar een cd’tje van mijn ensemble La Passione gegeven, en dat was haar bevallen. Of je dat superieure ironie moet noemen weet ik niet, ik zou het misschien eerder weggemoffelde verlegenheid noemen. Want hoe Doeschka ook manhaftig aan de weg timmerde en poseerde als een latter day George Sand, ze bleef in haar hart toch het opstandige meisje dat zich al schrijvend een weg zocht te banen uit haar ouderlijk huis, naar buiten, naar de grote mensenwereld. Kwetsbaar, inderdaad: toen ik haar een paar jaar later voor de tweede keer ontmoette moest ze door verpleegsters ondersteund worden en was ze een schim van zichzelf. Die fysieke broosheid die haar innerlijke breekbaarheid genadeloos liet zien is me altijd bijgebleven, ook in de jaren dat ze weer aangesterkt leek te zijn bleef dat beeld me achtervolgen als ik aan haar dacht. De verhouding tussen de schrijvende sibbelingen Geerten en Doeschka was gecompliceerd, en werd getekend door een nauw verholen competitie die in hun samenwerking Moord en doodslag des te meer naar voren trad naarmate de beide auteurs voor het oog van de wereld hun krachten bundelden. Maar uit het boekje Ik ben niet in Haarlem geboren (De Vrieseborch 1985) blijkt onomwonden de liefde en bewondering die ze haar jongere broer toedroeg. Lezers van het werk van Geerten hebben over het algemeen niet zoveel op met dat van Doeschka, en vice versa. Geerten is voor het ene kamp de schrijvende ‘broer van’, net zoals Doeschka voor het andere de letterkundige ‘zuster van’ is. Over de betekenis en de waarde van het werk van Doeschka past het ons, redacteurs van het uitsluitend aan Geerten gewijde Armas & Letras dan ook niet een oordeel uit te spreken, dat zullen anderen zonder twijfel competent en uitvoerig doen. Wij kunnen hier slechts met spijt een creatieve en getalenteerde vrouw gedenken, die met volharding en met succes uit haar moeizaam verlopen persoonlijke leven een oeuvre heeft gedestilleerd dat zeer vele lezers heeft ontroerd en in hun eigen leven heeft gesterkt. Onze diepste deelneming gaat uit naar haar broer en de andere familie.


(foto: Karoly Eiffenberger)