FULL STOP

Nog steeds bereikt ons soms het verzoek om een bepaald stukje te plaatsen op dit blog. Geschikte en minder geschikte bijdragen zijn dat. Aarzeling is het gevolg: moeten we de lange stilte uitgerekend met dit onderwerp doorbreken? Liever dan steeds maar weer voor dit dilemma geplaatst te worden, maken we nu officieel een eind aan alle onduidelijkheid: wij stoppen definitief met Armas y Letras. We wensen Geerten Meijsing uiteraard alle succes en blijven hem met meer dan gewone belangstelling volgen. Voor de liefhebber blijft dit blog online, maar uitsluitend nog als archief.

We danken al diegenen die in de loop der jaren hun bijdragen hebben geleverd: zonder hen was er van dit blog niets terecht gekomen. We hopen dat zij er net zoveel plezier aan hebben beleefd als wij.

Robert Eksteen en Jan-Paul van Spaendonck

Luikje dicht, luikje open

Geerten Meijsing en Jan-Paul van Spaendonck, maart 2014

Op veelvuldig verzoek van lezers & liefhebbers van de werken van Joyce & Co. en Geerten Meijsing hebben wij besloten, in overleg met de auteur zelf, dit blog weer open te stellen. Door de jaren heen (van 2010 tot 2013) is in Armas y Letras toch een schatkist aan artikels, besprekingen, wetenswaardigheden, trivia en foto’s opgeslagen, en het is misschien de moeite waard dat de inhoud daarvan ter inzage blijft. Tenslotte is Meijsing nog niet uitgeschreven en geeft hij eerdaags zijn nieuwe roman aan het licht. Laat onze beslissing tevens een invitatie aan de schrijver zijn niet te versagen onder de zwaarste omstandigheden.

Robert Eksteen en Jan-Paul van Spaendonck

Droogstempel

Toen ik Erwin voor het eerst opensloeg wist ik niet wat ik zag. Een geheimschrift, 365 alinealoze pagina’s in klein corps lang, net zo veel als er dagen waren in het jaar: ik telde er op dat moment achttien. Wat ik in handen had was de toegang tot een geheimzinnig universum, oud en nieuw tegelijk, waarin machinaties plaats hadden die in de gewone mensenwereld van 1974 onzichtbaar en bijna ondenkbaar waren. Alleen via deze publicatie konden we er een glimp (een gulle, dat wel) van opvangen. Ik begon er gretig maar moeizaam in te lezen en betrad een wereld van literaire traditie, weemoed, schoonheid, eruditie, dramatische liefde en arcadische vriendschap, waarin met Grieks en Latijn werd gestrooid alsof het niets was en heel andere schrijvers ten voorbeeld stonden dan die waarover de boekenbijlage schreef. Een schaduwuniversum, verlokkelijk dichtbij maar ongrijpbaar, nèt niet gelijk aan het onze, een betoverde wereld waar ik o zo graag bij wilde horen maar waarvan ik de wetten niet precies kende. Die werden uitgevaardigd door de geheimzinnige firma Joyce & Co., en hun beeldmerk met de spreuk Armas Y Letras bezegelde ze.

Het zou te ver voeren hier te beschrijven hoe en waarom, maar in de loop van mijn leven raakte ik bevriend met Geerten Meijsing. In de eerste jaren van onze vriendschap was hij voor mij toch vooral de bewonderde schrijver, voorman van de inmiddels legendarische firma Joyce & Co., tot wier burelen ik nog steeds geen toegang had. Als ik Geerten moest geloven bestond die firma trouwens helemaal niet. De tijd verstreek en haalde haar streken uit, en het icoon van de gelauwerde auteur verbleekte en maakte plaats voor het warme, levende beeld van een lotgenoot en reisgezel op de levensweg (‘gezellig’ is een belangrijk woord in Geertens vocabulaire, met een diepere betekenis dan de gangbare). Aan de firma dacht ik nooit meer, die was iets geworden van onze jeugd, van de mijne zo goed als van de zijne. Tot op een koude winterdag in 2012. Het jaar daarvoor waren we bezig geweest met het vertalen van de Sonnetti Lussuriosi van Pietro Aretino. Een lente lang, terwijl de bloesems zich roze uitvouwden en weer van de bomen sneeuwden, bogen we ons, vaak met de tong in de wang, over de edelporno van de Renaissancistische arbiter elegantiae, en bestookten elkaar met scabreus gescandeerde telefoontjes en e-mails, tot we geen cazzo of potta meer konden zien. We schreven er een zwierig nawoord bij en stuurden alles op, per post en digitaal, naar Boris Rousseeuw, die er een bibliofiele uitgave van zou maken.
Drie seizoenen later was het boek klaar en moest het worden gesigneerd. Ik had mijn krabbel al gezet. Die van Geerten (een krabbel mag je dat niet noemen, men kan rustig spreken van een signatuur) zou hij in Syracuse toevoegen. Maar het lot, in de gedaante van de tragische en ontijdige dood van zijn zuster, bracht hem naar Nederland, zodat ik op een middag kon toezien hoe hij zijn vulpen, gevuld met Ionisch blauwe inkt, op het linnenpapier zette. Boris Rousseeuw reikte mij een droogstempel aan om de gesigneerde vellen te vervolmaken. Ik klemde het apparaat, dat een werking heeft die vergelijkbaar is met die van een perforator, om het papier en drukte stevig, met beide handen. Ik maakte het los, en daar stond het, in reliëf, het oude beeldmerk van Joyce & Co. Plotseling voelde ik me alsof ik in een jeugddroom was beland.

Jan-Paul van Spaendonck

(Foto: Boris Rousseeuw. Van “Naar buiten met die tong! Wellustige sonnetten” zijn nog enkele exemplaren beschikbaar. Zie het artikel van 12 januari j.l.)

25.000 HEADMEN

Op mijn eigen site, die nu uit de ether is maar daar nog ergens rondzweeft, heb ik in een decennium misschien 35.000 hits gehaald. Die werd dan ook door Achille van den Branden 'de lelijkste website die ik ooit gezien heb' genoemd. Het heeft me evenwel veel knutselwerk gekost, zodat ik er ten slotte maar van af zag. Boeken en elektronica hebben ten slotte niets met elkaar te maken, al worden ons veel leugens verteld over e-books en andere flauwekul. Ook vond ik het niet sjiek voor mijn eigen werk reclame te maken, want ik drijf geen winkel. De uitgeverij moet voor de verkoop zorgen, niet de auteur. Maar de plaatjes miste ik toch wel, die in elke huiskamer opgeroepen konden worden, net als de flauwe grappen die ik de internet-astronaut voorschotelde. Mensen die op internet zitten te koekeloeren lezen evenwel geen boeken.

Wie beschrijft mijn gelukzalige verbazing toen een jaar geleden een blog zichzelf op het net begon te ontrollen, geheel gewijd aan Joyce & Co. - een vereniging die ik nog altijd in mijn hart koester - en mijn schrijverschap. Het was 't mooiste verjaardagscadeau mij ooit te beurt gevallen, naast de oprichting van het genootschap Vrienden van de Vorm datzelfde jaar! En tegelijkertijd een grote troost om het gruwelijke verscheiden van Keith te verwerken.

Ik kende de onverlaten die dat initiatief genomen hadden wel: zij hebben zelf hun hele leven min of meer een soortgelijke vereniging gevoerd, gebaseerd op zielsverwantschap en een grote liefde voor de kunsten, eermaals tot uitdrukking gebracht in het voortreffelijke tijdschrift Faun. Inmiddels zijn Rob Eksteen en Jan-Paul van Spaendonck van bewonderaars op afstand goede vrienden geworden, en de bewondering is inmiddels wederkerig. En dit blog heeft op zijn beurt andere vrienden weten te maken: kijkt u maar naar de indrukwekkende links van de beste boekensites en -blogs. Niks geen reclame: het betreft hier serieuze deelstudies van en discussies over mijn oeuvre, lichtvoetig en diepzinnig tegelijk, en met de nodige humor. Tenslotte: 'What is the use of a book without pictures and conversation?'

Geerten Meijsing

10.000

10.000 hits sedert de oprichting van dit blog. En daar zijn we best een beetje fier op. Het zijn geen Geen Stijl-cijfers, maar toch toont de score aan dat we gelezen en gevolgd worden, en daar is het de blogger natuurlijk om te doen.
Iemand vertelde ons dat we het enige blog in Nederland zijn, gewijd aan een nog levende schrijver. We moeten dat nog eens controleren, maar ook al is dat niet zo: erg veel andere zullen er niet zijn.
We danken onze lezers, we danken vooral onze trouwe medewerkers en reageerders.
Graag blijven we bijdragen ontvangen, want eerlijk gezegd, de spoeling in onze voorraden wordt dun. Heeft u iets te vertellen over een Meijsing- of Joyce & Co-boek? Stuur het ons op, zodat we door kunnen gaan naar de 100.000 hits.

Robert Eksteen, Jan-Paul van Spaendonck