ZENDBRIEF

Gisteren ontvingen we, verheugend vroeg gezien de grillige werkwijze der Italiaanse posterijen, de verwachte ‘zendbrief’ van de Vrienden van de Vorm. Blij verrast: het is een prachtig, zorgvuldig verzorgd boekje geworden en bovendien een dat het belang van human interest dat kleine uitgaafjes meestal kenmerkt verre overstijgt: hier geen dagboekfragmenten, brieven, literaire kliekjes, amuses of tussendoortjes, maar een volwaardige, niet te missen bijdrage aan het Meijsing-oeuvre. Thema, stijl en werkwijze (het imposante notenapparaat!) sluiten nauw aan bij De ongeschreven leer, en tevens verwerkelijkt de auteur alsnog het verlangen dat hij destijds door de uitgever gedwarsboomd zag: de Zendbrief verschijnt anoniem. Alleen uit de sierlijke signatuur onder het colofon leren we dat Meijsing de schrijver is.